Φράση που δείχνει την αγωνία, αλλά και φανερώνει μια πραγματικότητα. Είναι κοινός τόπος πως είναι επιτακτική ανάγκη να διαφυλάξουμε τη βιωσιμότητα και την αυτοτέλειά του. Και έχουμε χρέος όλοι μαζί να συνεργαστούμε για το σκοπό αυτό. Πως, όμως μπορεί να υπάρξει ειλικρινής συνεργασία όλων, όταν η διοίκησή του λειτουργεί με «ιδιοκτησιακή» νοοτροπία, παραγοντισμό, μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες και αδιαφάνεια;
Πώς όμως μπορεί να υπάρξει ειλικρινής συνεργασία τη στιγμή που, όποιος μιλήσει για τις παθογένειες του οργανισμού, καταγγέλλεται πως επιδιώκει το κλείσιμο του ταμείου και όχι την ανάδειξη του προβλήματος για να βρεθεί στη συνέχεια η κατάλληλη λύση του;
Εν τέλει ποιος άραγε θέλει το κακό του ταμείου; Αυτός που αναφέρει τα προβλήματα με στόχο να βρεθεί λύση ή αυτός που τα κρύβει κάτω από το όμορφο, καθαρό χαλί;
Το ΤΥΠΕΤ έχει προοπτική, αλλά χρειάζονται τομές στη λειτουργία του και στο μοντέλο διοίκησης. Όσο δεν κλείνει η μαύρη τρύπα του ελλείμματος και των υψηλών υποχρεώσεων προς τρίτους, όλα τα υπόλοιπα (π.χ. αύξηση εισφορών που ακούγεται ως το μόνο μέτρο διάσωσης του, όλο και περισσότερο) είναι ημίμετρα που στην καλύτερη περίπτωση να δώσουν μια μικρή παράταση χρόνου. Κανείς δεν πρόκειται να γίνει συνεργός στην κατάρρευσή του.
Πρέπει να σταματήσει η εργαλειοποίηση του ΤΥΠΕΤ για παραταξιακά οφέλη αυτών που το διοικούν. Το ΤΥΠΕΤ υπάρχει για να λειτουργεί και να υπηρετεί πολύ σπουδαίους και ανώτερους σκοπούς.
Εμείς ως ΔΑΣ ΤΥΠΕΤ είχαμε και έχουμε καταθέσει σειρά προτάσεων για βιώσιμο, ποιοτικό και δημοκρατικό ΤΥΠΕΤ και δε θα κουραστούμε να τις επαναλαμβάνουμε.
Η αλλαγή πορείας του ΤΥΠΕΤ είναι αναγκαία και άμεση. Επαφίεται, όμως, σε όλους εμάς η ολοκλήρωσή της.
