του Κώστα Δουζίνα,
Το Πανεπιστήμιο δεν αποτελεί «προετοιμασία» για τη ζωή, είναι ένα από τα πιο σημαντικά μέρη της ζωής. Κάθε πλευρά του αναπνέει δημοκρατία. Εκεί μαθαίνουμε τη δύναμη του λόγου και του επιχειρήματος, τον σεβασμό του άλλου και της άποψής του. Εκεί μαθαίνουμε ότι η σκέψη και η γνώση είναι συλλογική προσπάθεια και κατάκτηση. Η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση του Πανεπιστημίου αποτελεί εργαστήρι και προπαίδεια για την ένταξη στην πολιτική.
…Η παιδεία ως δικαίωμα δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Αντίθετα, η εκπαίδευση έχει αποτελέσει ιστορικά τρόπο μείωσης των ανισοτήτων, αναδιανομής με την δωρεάν παροχή της, κύριο μηχανισμό κοινωνικής δικαιοσύνης.
… Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα στέλνουν τα παιδιά τους στα καλά Πανεπιστήμια του εξωτερικού και θα συνεχίσουν μετά την ίδρυση ιδιωτικών ιδρυμάτων. Η παιδεία ως εμπόρευμα και προνόμιο αναπαράγει και μεγαλώνει τις ανισότητες. Αλλά γι’ αυτό απαιτείται η υπονόμευση του δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστήμιου.
… Στο ανθρωπιστικό μοντέλο δεν έχει θέση ο ανταγωνισμός, αλλά η σκέψη που στηρίζεται στη σκέψη των άλλων, η διδασκαλία και η μάθηση ως συλλογική διαβούλευση, η έρευνα και η φαντασία ως άνοιγμα νέων κατευθύνσεων στην επιστήμη. Πανεπιστήμιο σημαίνει λόγον διδόναι, να έχεις επιχειρήματα, να ακούς τον άλλο και μέσα από τον διάλογο να ανελίσσεται η αλήθεια, πάντα προσωρινή, ευάλωτη, μεταβλητή. Η δεύτερη αρχή υποστηρίζει ότι η πανεπιστημιακή παιδεία είναι αυτοσκοπός, έχει εγγενή και όχι εργαλειακή αξία. Η επιτυχία της σχετίζεται αλλά δεν εξαρτάται από οικονομικά ή άλλα εξωγενή αποτελέσματα.
περισσότερα…
